Μια υπερκόσμια ήσουν λάμψη

Μια καταιγίδα από αστέρια 

έπεσε απόψε στη γη.

Αδιαφορούσα, έκανα πως

δεν έβλεπα κρυμμένη πίσω 

από τα δίχρωμα φύλλα της λεύκας. 

Ώσπου ένα από αυτά ήρθε 

και στάθηκε μέσα στην υγρή μου

παλάμη δικαιώνοντας την τρελή 

του πορεία και την απόφαση του

για ένα μη προβλέψιμο τέλος. 

Το κράτησα σφιχτά κι έλαμψαν 

τα δάκτυλα μου όπως κεριά 

αναστάσιμα σε χούφτα χωρικού. 

Ένα αστέρι διαφορετικό 

υπέρλαμπρο που έμελλε να με

φέρει πάλι πίσω στη ζωή. 

Έσταξε πνοές πάνω στα ξεψυχισμένα

μου όνειρα και ανταύγειες χρυσές 

πάνω στα ερεβώδη μονοπάτια 

της καρδιάς μου. 

Άρχισα να σφυρίζω ένα ξεχασμένο 

σκοπό κι ένιωσα καλά.

Παλλονταν η σκέψη μου 

σαν τα φύλλα της δρυός σε 

ένα τόπο με αρχαίες κολώνες 

και μαρμάρινα διαζώματα. 

Ένα αστέρι ήρθε και με βρήκε 

πυρπολώντας τη μοναξιά μου 

που αν το ονοματιζα θα του έδινα 

δίχως άλλο το δικό σου όνομά.

Ξεθαρρεψα και βγήκα 

στη σκηνή του κόσμου τις 

συλλαβές από το όνομά σου

να φωνάζω δυνατά. 

Ήσουν εδώ μέσα στη χούφτα μου

να σπαρταράς σαν ένα πουλάκι 

στην καμπή του βοριά που κι αν

και κρυώνει δεν αφήνει το τραγούδι

ούτε λεπτό. 

Ήσουν το αστέρι μου που βρήκε 

ανάπαυση ανάμεσα στα σκαμμένα 

από τα χρόνια χέρια μου και τις 

επουλωμένες μου πληγές. 

Ήσουν ο υπαίτιος μιας λάμψης 

υπερκόσμιας καθώς επίσης 

και το καντήλι που μένει αναμμένο 

ένα ολόκληρο σαρανταήμερο

μπροστά από ενα ανέφελο ενσταντανέ.